به نقل از «دانا»

اربعین پژواک ظهور است/تمرین زندگی در دوران مهدوی

تاریخ انتشار: ۲۷ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۴۰۷۲۶

امام زمان(عج) خود را به واسطه سیدالشهداء(ع) به عالم معرفی می کند و اربعین به عنوان رسانه ای مردمی پژواک ظهور است، تمرین سبک زندگی برای دوران مهدوی، اینجا هر کسی با هر حرفه و شغلی که دارد خود را وقف خدمترسانی به سایرین کرده، نه گرسنه ای و تشنه ای می یابیم نه ظلمی و نه بیدادی، طعم خوش ظهور را می توان برای لحظاتی چشید که اگر یوسف زهراء(عج) بیاید جهان همین گونه می شود، سرشار از محبت و دوستی، مودت و مهربانی، انس و عطوفت، رأفت و دلدادگی، دلبستگی و دلباختگی.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از  عصرهمدان؛ در مسیر معنوی عشق قدم که می گذاریم دیگر نه قدم برداشتن دست خودمان است، نه حرف زدن و نه حتی فکر کردن، گویا تقدیر بر آن شده همه به یک محور واحد بیاندیشند و دور آن بگردند و بچرخند و خود را قربانی هدف این مسیر کنند، مسیری که چراغ هدایت گری به مانند سیدالشهداء(ع) آن را روشن ساخته است.

اینجا ۲۴ ساعته همه بیدارباش هستند، خواب به چشمان کسی نمی آید، میزبان عجب مهمان نوازی می کند و مداوم می گوید؛ “خوش آمدی زائر.”
یکی پاکستانی است، یکی عراقی، آن یکی لبنانی و دیگری هم هندی و بنگلادشی، هرچند زبان بدنشان واحد نیست اما زبان دلشان شده حسین(ع) و فرزند حیدر کرار می شود محور وحدت، یکدلی، انسجام و یکپارچگیشان. که یک بار اربعین را درک کرده باشد، می داند در پیاده روی اربعین، فقیر و غنی معنایی نداشته و اصلاً نیازمندی به معنای ظاهر وجود ندارد، همه با عشق به اربابشان، دستگیر یکدیگر شده اند.

آن عراقی دل پاک، سیاه چهره ای با دستانی پینه بسته که تمام سال را کار کرده تا بتواند در اربعین برای زائران خدمت رسانی کند را دیده ای؟ با تمام وجودش تا کمر برای زائران کوی یار خم می شود، آن هم از سر صداقت و لطف و صفای دلش.

اینجا نه گرسنه ای می بینی، نه تشنه ای، نه کسی که لباسش پاره شده باشد و نه کسی که کوله اش از هم گسیخته، اینجا چرخ دستی ها هم خراب شده نخواهی یافت، همه به یکدیگر کمک می کنند، انگار این کمک رسانی ها به سایرین نیازی است در وجود تک تک افرادی که در مسیر قدم می گذارند و اگر کمک نکنند گویا چیزی بزرگ را از دست داده اند.

شنیده ایم که زمان ظهور امام عصر(عج) نیز نه گرسنه ای یافت می شود و نه تشنه و نه درمانده ای، به گمانم دوران ظهور هم همین گونه خواهد شد، آنقدر همه به فکر کمک رسانی به یکدیگر هستند که دیگر نیازمندی نخواهیم یافت.

اربعین به حقیقت پژواک ظهور است، تمرین زندگی در دوران مهدوی، اینجا ظلم نیست، بیداد نیست، طعم خوش ظهور را می توان برای لحظاتی چشید که اگر یوسف زهراء(عج) بیاید جهان همین گونه می شود، سرشار از محبت و دوستی، مودت و مهربانی، انس و عطوفت، رأفت و دلدادگی، دلبستگی و دلباختگی.

آن کودکان سه، چهار، هفت تا هشت ساله را دیده ای چه با ذوق و دلبری کردن ها می گویند؛ “مای بارد” بفرما آب سرد! یا آن جوان عراقی که با تمام غرور سر خم کرده و دو دستی شرب و خرما بین زائران توزیع می کند، اینجا هر که هر آنچه داشته با خود آورده است تا در خدمت رسانی عقب نماند حتی آن پیرمرد عراقی که با یکی دو بسته دستمال کاغذی به میان زائران آمده و گریه کنان می گوید؛ دستمال بردارید و عرقتان را خشک کنید.

تاون های پاها و خستگی مسیر هم زیبا شده اند، حتی ساعت ها منتظر ماندن در مرز در گرمای ۵۰ درجه هم زیباتر، این دردها و گرمای هوا، چیزی در برابر دردها و مصیبت های حضرت زینب(س) نیست، دستانمان که خالی است خالی تر از همیشه، اگر دلبرمان را شناخته باشیم سعی می کنیم کمی خود را شبیه او سازیم، عمه سادات و خاندان عصمت و طهارت را ساعت ها پشت دروازه شام نگه داشتند تا یزیدیان، شهر را آزین ببندند، اما اینجا برای زائران کوی یار همه خدمات را فراهم کرده اند، عراقی ها به مانند همیشه آماده آماده اند، چنان فداکاری کرده اند مثال زدنی.

در مسیر چیزی ندیدیم جزء زیبایی، اینجا نمی گذارند دخترکی به زمین بخورد و اگر بخورد سریع دستانش را می گیرند و بلندش می کنند، به سر و صورتش آب می ریزند و دست نوزاش بر سرش می کشند، همه یتیم نوازی را خوب می دانند تا داستان رقیه(س) ها تکرار نشود.

گفتیم اربعین تمرین زندگی در دوران ظهور است، چرا نباشد؟ آن هم زمانی که هر کسی با هر حرفه و شغلی خود را برای خدمترسانی به زائران پیشقدم می سازد.پزشکان و پرستاران در درمانگاه های سیار، نانواها، آشپزها، کفاش ها، تلفنچی ها، فراش ها، خیاط ها و برخی های دیگر هم آب و صابون آورده و پای زائران را شستشو می دهند و برخی دیگر بدن های خسته زائران را مشت و مال می دهند تا خستگی از تنشان خارج شود.

می گویند امام زمان(عج) پس از ظهور، خود را به واسطه امام حسین(ع) به همه عالم معرفی می‌کند و این گونه فریاد بر می آورند:
ألا یا أهل العالم أنا الإمام القائم
ألا یا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم
ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان
ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا
ألا یا اهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا

بی تردید برای ظهور امام عصر(عج) جهانی شدن و شناختن امام حسین(ع) یک ضرورت است و اربعین، پر قدرت می تواند رسانه ای مردمی برای زمینه سازی واقعه عظیمی به نام ظهور باشد به همین علت دشمنان همیشه تلاش می کنند تا از عظمت پیاده روی اربعین بکاهند اما نمی دانند که این مسیر به مانند روز روشن است و هرگز چراغی را که امام روشن کند خاموش نمی شود. آنان غافل از آن هستند که این مسیر تقدیری است که اگر کسی در آن پا نگذارد از کشتی نجات دور افتاده است.

مولای من در مسیر برخی سرود سلام فرمانده را می خواندند و زائران نیز تک تک قدم هایشان را نذر ظهورت کرده اند، ای جان دل های ما وقت تنگ است بیا! بیا و دل های مضطرب ما را با آمدنت آرام کن! ای آرامش بخش جهان هستی.ای جلوه عدالت گسترده خداوند یکتا.

انتهای پیام/

منبع: دانا

کلیدواژه: ألا یا أهل العالم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۴۰۷۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فال حافظ امروز : یک غزل ناب و یک تفسیر گویا (12 اردیبهشت)

حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
من لاف عقل می‌زنم این کار کی کنم

مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم
در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم

از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت
یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم

کی بود در زمانه وفا جام می بیار
تا من حکایت جم و کاووس کی کنم

از نامه سیاه نترسم که روز حشر
با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم

کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق
با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم

این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

تفسیر :

تحول فکری عمیقی در شما رخ داده و دوران جدیدی از زندگی تان آغاز شده است. بلوغ فکری و عقلی باعث شده یک گام جلوتر گذاشته و درهای تازه ای به روی شما گشوده شود.

از مشاهده دورویی و فریبکاری اطرافیان دچار رنجش می شوید، به زودی خداوند به شما نگاه کرده و خبر مسرت بخشی دریافت خواهید کرد. با ایمان به خدا و عبادت توشه آخرت را پر کنید.

زندگی نامه حافظ

حافظ، شاعر فارسی زبان قرن هشتم هجری بوده که در سال ۷۲۷ هجری قمری در شهر شیراز متولد شد. پدر او بهاءالدین محمد نام داشت که در دوران کودکی حافظ، از دنیا رفت. حافظ در دوران نوجوانی شاگرد نانوا بود و به‌همراه مادرش زندگی سختی را سپری می‌کرد. گفته می‌شود او در اوقات فراغت خود به مکتب‌خانه‌ای که نزدیک نانوایی بود می‌رفت و خواندن و نوشتن را از همان جا فراگرفته است. او در مجالس درس علما و بزرگان زمان خود شرکت می‌کرد و نیز‌زمان برای کسب درآمد به کارهای سخت و طاقت فرسا می‌پرداخت. خانه حافظ در محله شیادان شیراز بود.

این شاعر بزرگ در دوران جوانی بر تمام علوم مذهبی و ادبی مسلط شد و در دهه بیست زندگی خود به یکی از مشاهیر علم و ادب سرزمین خود تبدیل شد. جالب است بدانید که او قرآن را به‌طور کامل حفظ بود و به همین خاطر تخلص حافظ را برای او انتخاب کردند. شمس الدین محمدبن بهاءالدین محمد حافظ شیرازی حدود چهل سال در حوزه درس استادان آن زمان از قبیل قوام الدين عبدالله، مولانا بهاء الدين عبدالصمد بحرآبادی، مير سيد شريف علامه گرگانی، مولانا شمس الدين عبدالله و قاضی عضدالدين عيجی  شرکت می‌کرد و به همین خاطر به اکثر دانش‌های زمان خود مسلط بود.

حافظ در دوران شاه شیخ ابواسحاق به دربار راه پیدا کرد و شغل دیوانی را برای خود انتخاب کرد. او علاوه بر شاه ابواسحاق، در دربار شاهان دیگری همانند شاه شیخ مبارزالدین، شاه شجاع، شاه منصور و شاه یحیی نیز حضور پیدا کرده بود. حافظ از طریق دیوانی امرار معاش می‌کرد و شاعری شغل اصلی او نبود. جالب است بدانید که بزرگ‌ترین گناه از نظر حافظ، ریاکاری و مردم‌فریبی بود. حافظ در دوران زندگی خود اشعار به‌ویژه غزلیات بسیار زیبا و معنی‌داری سروده است که نیز‌اکنون پس از گذشت قرن‌ها از آن، بوی تازگی داده و خواندنش آرامش‌بخش است. دیوان اشعار حافظ شامل غزلیات، قصیده، مثنوی، قطعات و رباعیات می‌شود.

حافظ در دوران جوانی عاشق دختری به نام شاخه نبات شد؛ البته برخی بر این عقیده‌اند که نام همسر حافظ نسرین بود و او این نام را به‌دلیل شیرین زبانی معشوقه‌اش به او اختصاص داده است. او برای رسیدن به معشوقه‌اش، ۴۰ شبانه روز را به‌طور مستمر در آرامگاه باباکوی شب زنده‌داری کرده و به دعا پرداخت. سپس، با شاخه نبات ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک فرزند پسر بود. حافظ تنها یک بار ازدواج کرد و پس از مرگ همسرش مجرد ماند. به همین خاطر بسیاری از عارفان و عاشقان، عشق مقدس و واقعی را در حافظ جستجو می‌کنند. پسر این شاعر بزرگ نیز در دوران جوانی در راه سفر نیمه‌کاره به هند همراه پدرش از دنیا رفت.

در تقویم رسمی ایران، ۲۰ مهر روز بزرگداشت حافظ است و هر ساله در این روز مراسم بزرگداشت حافظ با حضور پژوهشگرانی در سراسر دنیا روی آرامگاهش در شهر شیراز برگزار می‌شود.

 

آثار حافظ

دیوان حافظ شامل ۵۰۰ غزل، ۴۲ رباعی و چند قصیده است که آن را در در ۵۰ سال از زندگی خود سروده است؛ یعنی به‌طور متوسط در هر سال تنها ۱۰ غزل سروده است؛ زیرا او در لحظاتی خاص به سرودن اشعار خود می‌پرداخت و تمرکز خود را روی خلق آثاری ناب گذاشته بود که شایسته مقام معشوق باشد. این نکته بسیار قابل‌توجه و تامل‌برانگیز بوده و به همین خاطر دیوان او را به یک کتاب خاص و خواندنی تبدیل کرده است. دیوان حافظ بیش از ۴۰۰ بار به زبان فارسی و زبان‌های دیگر دنیا به چاپ رسیده است. حافظ لقب ماهرترین غزل‌سرای زبان فارسی را نیز با اقتدار از آن خود کرده و تک بیت‌های او بسیار درخشان و تماشایی است.

شاید تعبیر کردن یا قدرت تاویل پذیری را بتوان از مهم‌ترین خصوصیات اشعار حافظ به حساب آورد؛ زیرا هر کس که دیوان حافظ را باز کرده و غزلی از آن می‌خواند، با توجه به شرایط روحی خود برداشت متفاوتی از آن می‌کند؛ به‌گونه‌ای که حافظ آن شعر را فقط برای حال آن لحظه او سروده است. در اشعار حافظ، تناسبات هنری به شکلی ظریف و دقیق رعایت شده‌اند و ایهام و ابهام را به جا و درست به کار برده است. در برخی از اشعار حافظ، زبان طنز نیز به کار گرفته شده تا ناگفته‌ها به کمک زبان طنز بیان شود.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: فال حافظ امروز : یک غزل ناب و یک تفسیر گویا (11 اردیبهشت)